Thursday, February 15, 2007
“သဘာ၀” ကိုဘိုးေက်ာ္သည္ ၀မ္းကကြၽတ္လွ်င္ ကြၽတ္ခ်င္း ေလာကကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသာ ကေလးအသံေၾကာင့္ ေခါင္းႀကီးသြားမိသည္။ သူသည္တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ လာလတၲံ႕ေသာ စိုးရိမ္ေသာကမႈေတြကို ႀကိဳတင္ခံစားမိၿပီးျဖစ္၍ စိတ္လက္အေတာ္ေလးလံေနမိသည္။ သူ႔ကိုယ္ကိုမွီထားေသာ၀ါး လုံးတိုင္သည္ သူလန္႔၍ထလိုက္မိေသာေၾကာင့္ ကြၽိခနဲ အသံျဖစ္သြားေသးသည္။ ရင္ၾကားမေစ့ေသာအခင္း ၀ါးၾကမ္းေအာက္မွ ပင့္တိုက္လိုက္ေသာေလသည္ သူ႔တင္ပါးကို ေအးခနဲ ျဖစ္သြးေစသည္။
“ဟင္း”
သူ႔မိန္းမ မေရႊမ၏ သက္ျပင္းခလိုက္သံမွာ ႏွီေခ်ာဖ်ာအစုတ္ကေလးတစ္ခ်ပ္သာျခားေနသည့္ အတြင္းကျဖစ္ေသာေၾကင့္ သဲသဲကြဲကြဲႀကီး ၾကားႏုိင္ေလသည္။ သူသည္ထိုအသံႏွင့္တစ္ဆက္တည္း လိုခ်င္ရမၼက္မ႐ွိေသာ သူ႔မိန္းမ၏မ်က္ႏွာကို ကြက္ခနဲေျပးျမင္လိုက္သည္။
ေရနံတိုင္မီးခြက္ကေလးမွ မႈိင္းတလူလူမီေတာက္ကေလးသည္ ေမွာင္မုိက္ေနေသာညဥ့္ ကန္႔လန္႔ကာေ႐ွ႕တြင္ မည္းနက္ေနေသာဆံပင္႐ွည္ကို ျဖန္႔က ေနသကဲ့သို႔ လုပ္လဲ့လုပ္လီ ဘယ္ယိမ္းညာႏြဲ႔ တကယ့္ ယိုးဒယားအက ကေနေလသည္။
“၀ူး၀ူး”
သူ႔တဲကေလးအျပင္ဖက္တြင္ ၀ပ္ေနေသာ ေခြး၀င္စားတစ္ေကာင္က ၀မ္းပန္းတသာ ျမဴးသံလည္းမဟုတ္၊ စိတ္လိုက္မာန္ပါ ေဒါသသံလည္းမေပၚလြင္ေသာ ၀မ္းနည္းတမ္းတသည့္ ညည္းညဴသံမ်ိဳးကဲ့သို႔ ႐ွည္လွ်ားေလးတြဲစြာ အူလိုက္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္ကေလးႏွင့္အမွ် ကိုဘိုးေက်ာ္၏ သြက္သြက္သက္ျပင္းခ်သံႀကီးမွာလည္း ေလးတြဲ႔စြာထြက္သြားျပန္ေလေတာ့၏။
“အင္း...ေမြးျပန္ပကြ တစ္ေယာက္”
ထိုစကားကိုေတာ့ သက္ျပင္းႏွင့္အတူ လူၾကားေအာင္ထုတ္ေဖာ္ျခင္းမျပဳ၊ သို႔ေသာ္ ႏႈတ္ကမမြက္သည့္တိုင္ေအာင္ ၀မ္းထဲမွေတာ့ အေတာ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မွတ္မိလိုက္သည္။ ကိုဘိုးေက်ာ္သည္ သတင္းစာတိုင္းတြင္ပါတတ္ေသာ သားသမီးရတနာ ဖြားျမင္ျခင္း၊ ဗမာ့သားေကာင္းရတနာေလး တိုးလာျခင္း၊ မ်ိဳးခ်စ္မယ္၊ မ်ိဳးခ်စ္ေမာင္၊ စံျပေမာင္ စသည့္ ဖြားရာ ေမြးရာဌာနကို လိုက္၍ မိဘေတြက အမႊန္းတင္ကာ ေငြကုန္ခံ၍ ေၾကာ္ျငာပုံမ်ိဳးကိုပါ သြား၍သတိရလိုက္သည္။ သူတို႔မွာေတာ့ သားရတနာ ဖြားျမင္ျခင္းေၾကာင့္ ၀မ္း သာေကာင္းသာလိမ့္မည္။ ကေလးေရာ မိခင္ပါက်န္းမာ ခ်မ္းသာစြာရွိေၾကာင္းဟူေသာ စာလုံးမ်ားမွာ သုတိၾဘဘာမဂၤလာ စကားျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ကိုဘိုးေက်ာ္မွေတာ့ ထိုသူမ်ားႏွင့္လည္း တစ္ဘာသာတည္း တစ္ေျမတည္း တစ္ေရတည္း ေနခဲ့ပါလ်က္ႏွင့္ တစ္သေဘာတည္း မျဖစ္ႏုိင္ေပ။ သူ႔အဖို႔ကေတာ့ အူ၀ဲအူ၀ဲဟု ေအာ္ရင္းေမြးလာသည့္ ကေလးအတြက္ ရင္ေလးမိသည္မွာအမွန္၊ သူ၏အာသာ ဆႏၵ အတိအက်ကေတာ့အူ၀ဲ ဟု ေအာ္မလာပဲ အသက္မပါသည့္ကေလးကိုသာ ေတာင့္တေနခဲ့သည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဟုေတြေ၀စြာ ေတြးေနဖို႔မလို၊ အူ၀ဲဟုေအာ္ကာ ဖြင့္လာေသာ ပါးစပ္ကေလးမွာ ကိုဘိုးေက်ာ္၏ မလုံမေလာက္ေသာ မျပည့္၀ေသာ ပရိေယသန၀မ္းစာကေလးကို စားမည္ ၀ါး မည္ဟု ႀကိမ္း၀ါးလိုက္ပံုႏွင့္ တစ္ေထရာတည္းပင္ျဖစ္ေလသည္။
ဒါေတြမွ်မက သူ႔ကိုႏုိ႔တိုက္ရဦမယ္၊ သူ႔ကိုႏုိ႔တိုက္ႏုိင္ေအာင္ မိခင္ မေရႊက ၀၀စားရဦမယ္၊ မိခင္မွ၀၀ မစားရလွ်င္ ကေလးႏုိ႔၀၀မစို႔ႏုိင္၊ ၀၀ႀကီးစားဖို႔အေရးႀကီးသည္။ ၀၀လုပ္မွျဖစ္မည္။ သူတို႔၏သဘာ၀သည္ လင္ေရာမယားပါ ယေန႔ေမြးမည့္အထိ ၀၀ႀကီး လုပ္လာခဲ့ရသူမ်ားသာျဖစ္သည္။
ယေန႔ညမွမိုးေသာက္၍ အလင္းေရာက္လွ်င္ပင္ ကိုဘိုးေက်ာ္ကအလုပ္လုပ္ရဦးမည္။ မေရႊမကလည္း ခါတိုင္းေန႔ေလာက္မစီေစကာမူ စီသင့္သေလာက္စီေအာင္ တတ္အားသမွ်လုပ္ရဦမည္။
ကိုယ္၀န္ရွိလာလွ်င္ အေလးအပင္မ မႏွင့္၊ စိတ္အပင္အပန္းမခံႏွင့္၊ စိတ္အညစ္မခံႏွင့္၊ ေလေကာင္းေလသန္႔႐ႈ၊ က်န္မာေရကိုဂ႐ုစိုက္၊ အေညာင္းေျပေအာင္လမ္းမွန္မွန္ေလွ်ာက္ ဆိုေသာစကားေတြကို မေရႊမအဖို႔ေတာ့ ယုံတမ္းစကားမ်ားသာျဖစ္ခဲ့သည္။ ကိုယ္၀န္ႀကီးႏွင့္ ခြက္တစ္ဆယ္ ငါးေစ်းေတာင္းကိုလည္း ေခါင္းေပၚ႐ြက္ လည္ေရာင္းတန္ေရာင္းရသည္။ ေကၽြးၿမီးအတြက္ သားေရး သမီးေရး အိမ္နီးနားခ်င္းအေရးေတြေၾကာင့္ ေအာ္ဟစ္ကာရန္ေတြ႔တန္ေတြ႔ရသည္။ မာန္မဲေဒါသထန္ရသည္။ မ်က္ရည္ႏွင့္ မ်က္ခြက္ ေတာင္းပန္တန္ေတာင္းပန္ရသည္။ လင္ႏွင့္မယား ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ စကားမ်ားတန္မ်ားရသည္။ ေလေကာင္းေလသန္႔ ႐ႈရမည္ဆိုျပန္ေတာ့ ဆန္ဂိုေထာင္၊ ဖြဲဂိုေဒါင္၊ အာလူး၊ ၾကက္သြန္၊ ငါးပိ၊ ငံျပာရည္ဂိုေဒါင္ စသည္တို႔၌ အလုပ္လုပ္၍ အသက္႐ႈရလွ်က္ အလုပ္သိမ္း၍ ညဘက္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း လူေန၍သာအိမ္ဟုဆိုရသည္။ ၾကမ္းခုနစ္ေခ်ာင္း၊ သက္ကယ္ခုနစ္ပ်စ္ ျဖစ္သည့္တဲအိမ္ကေလးသာ ျဖစ္သည္။ ထိုတဲမွာ ကြင္းထဲလယ္ထဲမွာရွိသည္မဟုတ္၊ တစ္တဲႏွင့္တစ္တဲ ျပြတ္သိပ္ညွပ္ပူးေနသည့္ ရပ္ကြက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔အိမ္နားမွာ ကိုယ္ေဆာက္၊ အမႈိက္ပုံေတြ၊ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ ဟင္းကၽြင္းဟင္းက်န္တို႔၏ ရနံ႔ျဖင့္သာ သင္းထုံေနသည့္ ပတ္၀န္းက်င္သာျဖစ္သည္။ ထိုၾကားထဲ တစ္ဦးအိမ္က
ေညွာ္နံ႔ သင္းနံ႔သည္ တစ္ဦးအိမ္တြင္းသို႔ စြတ္၍သာ၀င္ေတာ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ က်န္မာေရး ဆိုေသာစကားမွာ ၾကားမွ မၾကားဖူးေပ။ သို႔ေသာ္ ဆင္းရဲနိမ့္က်ေသာအေျခအေန၌ မေရႊမ ႏွင့္ ကိုဘိုးေက်ာ္မွာ သားသမီးေမြးလြန္းလွသည္။ ပထမတစ္ေယာက္မွာ ၀မ္းသာမိၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ဒုတိယဆိုျပန္ေတာ့ သမီးႀကီးသားငယ္ စြယ္စုံျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ အခ်စ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ခ်စ္ၾကည့္ႏိုင္ၾကသည္။ ထို႔ထက္တတိယ၊ စတုတၴ၊ ပဥၥမေတြက်ေတာ့ အပိုကရိကထေတြမ်ားလာ၍ စိတ္ညစ္ရသည္။၀မ္း စာအလုအယက္ ရွာၾကရသည္။
မိဘဟူေသာစကားႏွင့္ကိုက္ေအာင္ အိမ္နီးခ်င္းတို႔၏အလယ္တြင္ အဆိုးမဆိုႏုိင္ၾကရေအာင္ အေတာ္အသင့္ကေလးျဖစ္ျဖစ္ ဂ႐ုတစိုက္ လုပ္ရေသသည္။
စားႏုိင္ေသာက္ႏုိင္သူေတြမွာ သားသမီးကရိကထခံရတာ စကားထဲထည့္ေျပာရေသးသလားဟု လြယ္လြယ္ကူကူကေလးေျပာၾကမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကေလးေျခာက္ေရာက္ႏွင့္ မယ္ကာက၊ ေမာင္ကာက တို႔၏ဘ၀မွာ အေတာ္ကသိကေအာက္ႏုိင္လွသည္။ စားစရေသာက္စရာမွာ လည္းခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ငဲ့င့ဲ ညွာတာေထာက္ထားရသည္။ အိမ္ျပန္ေတာ့လည္း ငါးေသတၲာထဲမွာ ငါးကေလးေတြသိပ္ထည့္ရသလို အစီလိုက္ အရီလိုက္ တဲစုတ္ကေလးအတြင္း ေနရာခ်ထားရသည္။
ဒါေတြကိုျမင္၍ မေရႊမသည္ ေနာက္ဆုံးကိုယ္၀န္ရွိကတည္းက သူ႔လင္ကိုဘိုးေက်ာ္ကို ေျပာထားမိသည္။
“တကတဲေတာ္ ကေလးမ်ားကလည္း ရလြယ္လိုက္တာ၊ ဒီတစ္ခါေမြးရင္ေတာ့ အဖတ္မတင္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းမိတယ္ ကိုဘိုးေက်ာ္ေရ႕”
“ေအးကြာ ငါလည္းဆုေတာင္းပါတယ္၊ အေသကေလးေမြးရင္ေအးမယ္”
“သားေကာင္းေမြးရတာထက္ သားဆိုးေမြးရတာက လူႀကီးဒုကၡေရာက္တတ္သတဲ့ေတာ့”
“ဒါျဖင့္လည္း ၀မ္းကကြၽတ္ကြၽတ္ခ်င္း ေသသြားရင္အေကာင္းသား...”
မေရႊမသည္ ကိုဘိုးေက်ာ္စကားကို မည္သို႔မွမကန္႔ကြက္ပဲ ေဆးလိပ္ျပာေတာင့္ႀကီးကို ေခၽြ၍ စားေန႐ုံသာေနလိုက္သည္။
“တို႔၀မ္းထဲ၀င္စားမယ့္အတူတူ ခ်မ္းသာတဲ့ဆီမွာ ၀င္စားရင္ေကာင္းမွာကြာေနာ္..”
“ဒါကေတာ့ သူ႔ကုသိုလ္နဲ႔သူေပါ့ ကိုဘိုးေက်ာ္ရယ္၊ ကာလႀကီးကိုက လူမြဲေတြဦးေရ တိုးဖို႔လားမွမသိတာ...”
“ဒါျဖင့္ ဒီလိုလုပ္ရေအာင္ကြာ၊ မင္းလည္းဘယ္လိုမွ သေဘာမထားနဲ႔၊ တကယ္လို႔ အဖတ္တင္မယ္ဆိုရင္ အမႈိက္ပုံထဲ သြားထည့္ထားလိုက္မယ္၊ မေသလို႔ရွိလည္း စားႏုိင္ေသာက္ႏုိင္တဲ့သူဆီ ေရာက္ခ်င္ေရာက္သြားမွာပဲ၊ သူ႔ကုသိုလ္အတိုင္းေပါ့”
မေရႊမက ၿငိမ္၍စဥ္းစားေနသည္။ တခ်ိဳ႕ေသာတိုင္းျပည္၊ တခ်ိဳ႕ေသာအရပ္မွာ ကိုယ့္ကေလးကို သတ္ပစ္ၾကသည္ ဆိုတာကိုၾကားဖူးေသာ မေရႊမသည္ သတ္ပစ္တာမဟုတ္ေသာ ဤနည္းကို လက္ခံစဥ္းစားမိေတာ့သည္။ ခ်မ္းသာသူမ်ားအဖို႔ သားသမီးရတနာဟု ဆိုၾကသည္။ ငမြဲေတြ ငတ္မြတ္ေနသူမ်ားအဖို႔ေတာ့ သားသမီး ရ တာ နာေနၾကသည္။
“ေအးေတာ္-က်ဳပ္ျဖင့္ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ မသိပါဘူး” ဟု ေျပားရင္း မ်က္ရည္ကေလးစမ္းစမ္း ျဖစ္မိသည္။ ကိုဘိုးေက်ာ္က သူ႔မယားမ်က္ရည္က်ေတာ့...
“ငါကလည္း ကေလးကိုမသနားလို႔ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ မင္းကိုပိုသနားလို႔ ေျပာမိတာပါ။ ကေလးကတစ္ဖက္၊ မင္းလုပ္ရကိုင္ရတာကတစ္ဖက္ ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔” ဟုေျပာရင္း သက္မခ်လိုက္သည္။ ကေလးအႀကီးေတြကို ထိန္းခိုင္ပါေတာ့လားဟု အမ်ားကဆိုၾကမည္မွာ သူတို႔လည္းစဥ္းစားမိပါသည္။ သမီးအႀကီးဆုံး ၀က္မက မေအႏွင့္မခြဲပဲ ပဲေရြး ပဲျပာႏုိင္မွ ေရနံဆီဖိုးကေလးရသည္။ သားဆယ္ႏွစ္သားေလာက္က ေျမပဲဆားေလွာ္၊ ေရွာက္သီးေဆးျပားေရာင္းရသည္။ ထို႔ေနာက္ကေလးမ်ားလည္း ႏို႔ဆီဘူးအခြံေကာက္ျခင္း၊ အာလူးအပုတ္ေရြးျခင္း၊ စီးကရက္အတိုစုျခင္း စသည့္အလုပ္ေတြ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းရွိၾကသည္။ အငယ္ဆုံး ႏွစ္ခါလည္ကေလးကပင္လွ်င္ အိမ္ေစာင့္က်ီးႏွင္ အလုပ္ေပးထားရသည္။ ထမင္းအိုးဟင္းအိုးမွာ မိုးမလင္းမီထခ်က္၍ အလုပ္သြားကာ အိမ္အျပန္တြင္မွ သမီးအလတ္ကေလး ေဖာက္သည္ခံ ေရာင္းေသာ ဘူးသီးေၾကာ္ႏွင့္ ပဲေၾကာ္အကၽြင္းအက်န္ကေလးမ်ားႏွင့္ ၾကယ္ျမင္လျမင္ ထမင္းခ်က္စားၾကရသည္။ ကိုဘိုးေက်ာ္ ဆိုလွ်င္လည္း ကမ္းနားတစ္ေလွ်ာက္ေတြ႔ရာ အလုပ္ကို၀င္လုပ္ရသည္ မဟုတ္ေလာ။
“ကဲေတာ္-႐ႈပ္ပါတယ္၊ ဒီတစ္ခါေမြးရင္ေတာ့ ေတာ့သေဘာအတိုင္းပဲ” ေနာက္ဆုံး အားမာန္တင္း၍ မေရႊမက ေျပာလိုက္သည္။ ကိုဘိုးေက်ာ္ သည္ သားသမီးခမဲလိုေနတတ္ေသာ လူခ်မ္းသာေတြကိုေတြးမိသည္။ ထို႔ေနာက္ သားသမီးမလိုခ်င္ေသာ လူခ်မ္းသာေတြကိုလည္း ေမွ်ာ္ၾကည့္မိသည္။ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္သားသမီးမလိုခ်င္လွ်င္ တဆယ္တန္၊ ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ ေဆးေတြေရာင္းသည့္ ေၾကာ္ျငာစာမ်ားကိုဖတ္ဖူးသည္။ သူတို႔မွာေတာ့ ေငြႏွင့္သာူသမီးကိုရေအာင္လည္းလုပ္ႏိုင္သည္။ မရေအာင္လည္း တားဆီးႏုိင္ၾကသည္။ လူဆင္းရဲေတြမွာေတာ့ သဘာ၀ကိုေငြႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးမလုပ္ႏိုင္ၾကေခ်။ သဘာ၀ကျပဳျပင္ ႏိွပ္စက္အက်ိဳးေပးသလို ေခါင္းငံု႔၍သာ ခံၾကရျမဲျဖစ္သည္။ သဘာ၀ကပူလွ်င္ ထိုအပူအေအးကို ငုတ္တုတ္ခံၾကရသည္။ သဘာ၀ကေမွာင္မဲေနလွ်င္ မနည္းေရနံဆီ၀ယ္၍ တစ္ေတာင္ တစ္ထြာလင္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရရွာသည္။
ကိုဘိုးေက်ာ္သည္ “အူ၀ဲ” ဟု ေအာ္သံ ၾကားၿပီးေနာက္ အဘယ္မွ်ၾကာသြားေအာင္ စဥ္းစားေနမိသည္မသိ။
“ကိုဘိုးေက်ာ္...” ဟု အခန္းထဲမွေခၚလိုက္သံေၾကာင့္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲသို႔ သူ႔လိပ္ျပာျပန္၀င္လာေတာ့သည္။ တျဖည္းျဖည္း တစ္လွမ္းျခင္း အခန္းထဲေရာက္၍ မျပည့္စုံေသာ မီးေနသည္ထံပါး ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ အ၀တ္ေဟာင္အစုတ္ကေလး မလုံ႔တလုံႏွင့္ ေထြးထားေသာ ကေလးငယ္ကို မရဲတရဲလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ကာယကံႏွင့္ ၀စီကံေတာ့ မေျမာက္ေသး။ သို႔ေသာ္-မေနာကံကေတာ့ မေရႊမႏွင့္ တိုင္ပင္ထားသည့္ ဥေပကၡာမႈကို သတိရေနေလသည္။
“ကိုဘိုးေက်ာ္....ဒီမွာၾကည့္စမ္းပါဦး”
မေရႊမသည္ ေရနံဆီမီးခြက္ကေလးႏွင့္ ကေလးကို ျပလိုက္သည္။ ကေလးငယ္ေမြးစမွာ သူ႔ပါးစပ္ထဲ လက္ေလးထည့္၍ စုတ္ေနၿပီးလွ်င္ မီေရာင္ကို မျမင့္တျမင္ႏွင့္ လိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။ သူ႔အဖို႔ေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ခံရန္ အဆင္သင့္၍ေနပုံမ်ိဳးျဖစ္သည္။
ကိုဘိုးေက်ာ္သည္ ကေလးကို ခပ္ၾကာၾကာကေလးစိုက္ၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြလည္လာပါသည္။
“ေရႊမေရ...”
“ေတာ္...”
“မထူးပါဘူးကြာ-ေမြးစာရင္းသာ ငါသြားတိုင္ေတာ့မယ္”
“က်ဳပ္ကလည္း ဒါပဲေခၚေျပာမလို႔”
“သုခ” ၀တၳဳတိုမ်ား စာအုပ္ထဲမွ သဘာ၀ ဆိုေသာ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။ မိဘေမတၲာကို ႐ႈေထာင့္တစ္ခုမွဖြဲ႔ဆုိထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ စာေရးဆရာႀကီး ဘဘဦးသုခ ေရးတာပါ။
ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳက္လြန္းလို႔ လက္ကြက္ေႏွးေႏွးေလးနဲ႔ ႀကိဳးစား႐ုိက္ၿပီး တင္လိုက္တာပါ။ သူငယ္ခ်င္းတို႔လည္း ႀကိဳက္မယ္ထင္ပါတယ္။
မွတ္ခ်က္။ ။ကိုေက်ာ္ေဇယ် ရဲ႕Blog မွ Win To Zawgyi Convert ကိုအသုံးျပဳထားပါသည္။ ကိုေက်ာ္ေဇယ်ေရ ေက်းဇူးပဲဗ်ိဳ႕။
“ဟင္း”
သူ႔မိန္းမ မေရႊမ၏ သက္ျပင္းခလိုက္သံမွာ ႏွီေခ်ာဖ်ာအစုတ္ကေလးတစ္ခ်ပ္သာျခားေနသည့္ အတြင္းကျဖစ္ေသာေၾကင့္ သဲသဲကြဲကြဲႀကီး ၾကားႏုိင္ေလသည္။ သူသည္ထိုအသံႏွင့္တစ္ဆက္တည္း လိုခ်င္ရမၼက္မ႐ွိေသာ သူ႔မိန္းမ၏မ်က္ႏွာကို ကြက္ခနဲေျပးျမင္လိုက္သည္။
ေရနံတိုင္မီးခြက္ကေလးမွ မႈိင္းတလူလူမီေတာက္ကေလးသည္ ေမွာင္မုိက္ေနေသာညဥ့္ ကန္႔လန္႔ကာေ႐ွ႕တြင္ မည္းနက္ေနေသာဆံပင္႐ွည္ကို ျဖန္႔က ေနသကဲ့သို႔ လုပ္လဲ့လုပ္လီ ဘယ္ယိမ္းညာႏြဲ႔ တကယ့္ ယိုးဒယားအက ကေနေလသည္။
“၀ူး၀ူး”
သူ႔တဲကေလးအျပင္ဖက္တြင္ ၀ပ္ေနေသာ ေခြး၀င္စားတစ္ေကာင္က ၀မ္းပန္းတသာ ျမဴးသံလည္းမဟုတ္၊ စိတ္လိုက္မာန္ပါ ေဒါသသံလည္းမေပၚလြင္ေသာ ၀မ္းနည္းတမ္းတသည့္ ညည္းညဴသံမ်ိဳးကဲ့သို႔ ႐ွည္လွ်ားေလးတြဲစြာ အူလိုက္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္ကေလးႏွင့္အမွ် ကိုဘိုးေက်ာ္၏ သြက္သြက္သက္ျပင္းခ်သံႀကီးမွာလည္း ေလးတြဲ႔စြာထြက္သြားျပန္ေလေတာ့၏။
“အင္း...ေမြးျပန္ပကြ တစ္ေယာက္”
ထိုစကားကိုေတာ့ သက္ျပင္းႏွင့္အတူ လူၾကားေအာင္ထုတ္ေဖာ္ျခင္းမျပဳ၊ သို႔ေသာ္ ႏႈတ္ကမမြက္သည့္တိုင္ေအာင္ ၀မ္းထဲမွေတာ့ အေတာ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မွတ္မိလိုက္သည္။ ကိုဘိုးေက်ာ္သည္ သတင္းစာတိုင္းတြင္ပါတတ္ေသာ သားသမီးရတနာ ဖြားျမင္ျခင္း၊ ဗမာ့သားေကာင္းရတနာေလး တိုးလာျခင္း၊ မ်ိဳးခ်စ္မယ္၊ မ်ိဳးခ်စ္ေမာင္၊ စံျပေမာင္ စသည့္ ဖြားရာ ေမြးရာဌာနကို လိုက္၍ မိဘေတြက အမႊန္းတင္ကာ ေငြကုန္ခံ၍ ေၾကာ္ျငာပုံမ်ိဳးကိုပါ သြား၍သတိရလိုက္သည္။ သူတို႔မွာေတာ့ သားရတနာ ဖြားျမင္ျခင္းေၾကာင့္ ၀မ္း သာေကာင္းသာလိမ့္မည္။ ကေလးေရာ မိခင္ပါက်န္းမာ ခ်မ္းသာစြာရွိေၾကာင္းဟူေသာ စာလုံးမ်ားမွာ သုတိၾဘဘာမဂၤလာ စကားျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ကိုဘိုးေက်ာ္မွေတာ့ ထိုသူမ်ားႏွင့္လည္း တစ္ဘာသာတည္း တစ္ေျမတည္း တစ္ေရတည္း ေနခဲ့ပါလ်က္ႏွင့္ တစ္သေဘာတည္း မျဖစ္ႏုိင္ေပ။ သူ႔အဖို႔ကေတာ့ အူ၀ဲအူ၀ဲဟု ေအာ္ရင္းေမြးလာသည့္ ကေလးအတြက္ ရင္ေလးမိသည္မွာအမွန္၊ သူ၏အာသာ ဆႏၵ အတိအက်ကေတာ့အူ၀ဲ ဟု ေအာ္မလာပဲ အသက္မပါသည့္ကေလးကိုသာ ေတာင့္တေနခဲ့သည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဟုေတြေ၀စြာ ေတြးေနဖို႔မလို၊ အူ၀ဲဟုေအာ္ကာ ဖြင့္လာေသာ ပါးစပ္ကေလးမွာ ကိုဘိုးေက်ာ္၏ မလုံမေလာက္ေသာ မျပည့္၀ေသာ ပရိေယသန၀မ္းစာကေလးကို စားမည္ ၀ါး မည္ဟု ႀကိမ္း၀ါးလိုက္ပံုႏွင့္ တစ္ေထရာတည္းပင္ျဖစ္ေလသည္။
ဒါေတြမွ်မက သူ႔ကိုႏုိ႔တိုက္ရဦမယ္၊ သူ႔ကိုႏုိ႔တိုက္ႏုိင္ေအာင္ မိခင္ မေရႊက ၀၀စားရဦမယ္၊ မိခင္မွ၀၀ မစားရလွ်င္ ကေလးႏုိ႔၀၀မစို႔ႏုိင္၊ ၀၀ႀကီးစားဖို႔အေရးႀကီးသည္။ ၀၀လုပ္မွျဖစ္မည္။ သူတို႔၏သဘာ၀သည္ လင္ေရာမယားပါ ယေန႔ေမြးမည့္အထိ ၀၀ႀကီး လုပ္လာခဲ့ရသူမ်ားသာျဖစ္သည္။
ယေန႔ညမွမိုးေသာက္၍ အလင္းေရာက္လွ်င္ပင္ ကိုဘိုးေက်ာ္ကအလုပ္လုပ္ရဦးမည္။ မေရႊမကလည္း ခါတိုင္းေန႔ေလာက္မစီေစကာမူ စီသင့္သေလာက္စီေအာင္ တတ္အားသမွ်လုပ္ရဦမည္။
ကိုယ္၀န္ရွိလာလွ်င္ အေလးအပင္မ မႏွင့္၊ စိတ္အပင္အပန္းမခံႏွင့္၊ စိတ္အညစ္မခံႏွင့္၊ ေလေကာင္းေလသန္႔႐ႈ၊ က်န္မာေရကိုဂ႐ုစိုက္၊ အေညာင္းေျပေအာင္လမ္းမွန္မွန္ေလွ်ာက္ ဆိုေသာစကားေတြကို မေရႊမအဖို႔ေတာ့ ယုံတမ္းစကားမ်ားသာျဖစ္ခဲ့သည္။ ကိုယ္၀န္ႀကီးႏွင့္ ခြက္တစ္ဆယ္ ငါးေစ်းေတာင္းကိုလည္း ေခါင္းေပၚ႐ြက္ လည္ေရာင္းတန္ေရာင္းရသည္။ ေကၽြးၿမီးအတြက္ သားေရး သမီးေရး အိမ္နီးနားခ်င္းအေရးေတြေၾကာင့္ ေအာ္ဟစ္ကာရန္ေတြ႔တန္ေတြ႔ရသည္။ မာန္မဲေဒါသထန္ရသည္။ မ်က္ရည္ႏွင့္ မ်က္ခြက္ ေတာင္းပန္တန္ေတာင္းပန္ရသည္။ လင္ႏွင့္မယား ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ စကားမ်ားတန္မ်ားရသည္။ ေလေကာင္းေလသန္႔ ႐ႈရမည္ဆိုျပန္ေတာ့ ဆန္ဂိုေထာင္၊ ဖြဲဂိုေဒါင္၊ အာလူး၊ ၾကက္သြန္၊ ငါးပိ၊ ငံျပာရည္ဂိုေဒါင္ စသည္တို႔၌ အလုပ္လုပ္၍ အသက္႐ႈရလွ်က္ အလုပ္သိမ္း၍ ညဘက္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း လူေန၍သာအိမ္ဟုဆိုရသည္။ ၾကမ္းခုနစ္ေခ်ာင္း၊ သက္ကယ္ခုနစ္ပ်စ္ ျဖစ္သည့္တဲအိမ္ကေလးသာ ျဖစ္သည္။ ထိုတဲမွာ ကြင္းထဲလယ္ထဲမွာရွိသည္မဟုတ္၊ တစ္တဲႏွင့္တစ္တဲ ျပြတ္သိပ္ညွပ္ပူးေနသည့္ ရပ္ကြက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔အိမ္နားမွာ ကိုယ္ေဆာက္၊ အမႈိက္ပုံေတြ၊ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ ဟင္းကၽြင္းဟင္းက်န္တို႔၏ ရနံ႔ျဖင့္သာ သင္းထုံေနသည့္ ပတ္၀န္းက်င္သာျဖစ္သည္။ ထိုၾကားထဲ တစ္ဦးအိမ္က
ေညွာ္နံ႔ သင္းနံ႔သည္ တစ္ဦးအိမ္တြင္းသို႔ စြတ္၍သာ၀င္ေတာ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ က်န္မာေရး ဆိုေသာစကားမွာ ၾကားမွ မၾကားဖူးေပ။ သို႔ေသာ္ ဆင္းရဲနိမ့္က်ေသာအေျခအေန၌ မေရႊမ ႏွင့္ ကိုဘိုးေက်ာ္မွာ သားသမီးေမြးလြန္းလွသည္။ ပထမတစ္ေယာက္မွာ ၀မ္းသာမိၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ဒုတိယဆိုျပန္ေတာ့ သမီးႀကီးသားငယ္ စြယ္စုံျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ အခ်စ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ခ်စ္ၾကည့္ႏိုင္ၾကသည္။ ထို႔ထက္တတိယ၊ စတုတၴ၊ ပဥၥမေတြက်ေတာ့ အပိုကရိကထေတြမ်ားလာ၍ စိတ္ညစ္ရသည္။၀မ္း စာအလုအယက္ ရွာၾကရသည္။
မိဘဟူေသာစကားႏွင့္ကိုက္ေအာင္ အိမ္နီးခ်င္းတို႔၏အလယ္တြင္ အဆိုးမဆိုႏုိင္ၾကရေအာင္ အေတာ္အသင့္ကေလးျဖစ္ျဖစ္ ဂ႐ုတစိုက္ လုပ္ရေသသည္။
စားႏုိင္ေသာက္ႏုိင္သူေတြမွာ သားသမီးကရိကထခံရတာ စကားထဲထည့္ေျပာရေသးသလားဟု လြယ္လြယ္ကူကူကေလးေျပာၾကမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကေလးေျခာက္ေရာက္ႏွင့္ မယ္ကာက၊ ေမာင္ကာက တို႔၏ဘ၀မွာ အေတာ္ကသိကေအာက္ႏုိင္လွသည္။ စားစရေသာက္စရာမွာ လည္းခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ငဲ့င့ဲ ညွာတာေထာက္ထားရသည္။ အိမ္ျပန္ေတာ့လည္း ငါးေသတၲာထဲမွာ ငါးကေလးေတြသိပ္ထည့္ရသလို အစီလိုက္ အရီလိုက္ တဲစုတ္ကေလးအတြင္း ေနရာခ်ထားရသည္။
ဒါေတြကိုျမင္၍ မေရႊမသည္ ေနာက္ဆုံးကိုယ္၀န္ရွိကတည္းက သူ႔လင္ကိုဘိုးေက်ာ္ကို ေျပာထားမိသည္။
“တကတဲေတာ္ ကေလးမ်ားကလည္း ရလြယ္လိုက္တာ၊ ဒီတစ္ခါေမြးရင္ေတာ့ အဖတ္မတင္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းမိတယ္ ကိုဘိုးေက်ာ္ေရ႕”
“ေအးကြာ ငါလည္းဆုေတာင္းပါတယ္၊ အေသကေလးေမြးရင္ေအးမယ္”
“သားေကာင္းေမြးရတာထက္ သားဆိုးေမြးရတာက လူႀကီးဒုကၡေရာက္တတ္သတဲ့ေတာ့”
“ဒါျဖင့္လည္း ၀မ္းကကြၽတ္ကြၽတ္ခ်င္း ေသသြားရင္အေကာင္းသား...”
မေရႊမသည္ ကိုဘိုးေက်ာ္စကားကို မည္သို႔မွမကန္႔ကြက္ပဲ ေဆးလိပ္ျပာေတာင့္ႀကီးကို ေခၽြ၍ စားေန႐ုံသာေနလိုက္သည္။
“တို႔၀မ္းထဲ၀င္စားမယ့္အတူတူ ခ်မ္းသာတဲ့ဆီမွာ ၀င္စားရင္ေကာင္းမွာကြာေနာ္..”
“ဒါကေတာ့ သူ႔ကုသိုလ္နဲ႔သူေပါ့ ကိုဘိုးေက်ာ္ရယ္၊ ကာလႀကီးကိုက လူမြဲေတြဦးေရ တိုးဖို႔လားမွမသိတာ...”
“ဒါျဖင့္ ဒီလိုလုပ္ရေအာင္ကြာ၊ မင္းလည္းဘယ္လိုမွ သေဘာမထားနဲ႔၊ တကယ္လို႔ အဖတ္တင္မယ္ဆိုရင္ အမႈိက္ပုံထဲ သြားထည့္ထားလိုက္မယ္၊ မေသလို႔ရွိလည္း စားႏုိင္ေသာက္ႏုိင္တဲ့သူဆီ ေရာက္ခ်င္ေရာက္သြားမွာပဲ၊ သူ႔ကုသိုလ္အတိုင္းေပါ့”
မေရႊမက ၿငိမ္၍စဥ္းစားေနသည္။ တခ်ိဳ႕ေသာတိုင္းျပည္၊ တခ်ိဳ႕ေသာအရပ္မွာ ကိုယ့္ကေလးကို သတ္ပစ္ၾကသည္ ဆိုတာကိုၾကားဖူးေသာ မေရႊမသည္ သတ္ပစ္တာမဟုတ္ေသာ ဤနည္းကို လက္ခံစဥ္းစားမိေတာ့သည္။ ခ်မ္းသာသူမ်ားအဖို႔ သားသမီးရတနာဟု ဆိုၾကသည္။ ငမြဲေတြ ငတ္မြတ္ေနသူမ်ားအဖို႔ေတာ့ သားသမီး ရ တာ နာေနၾကသည္။
“ေအးေတာ္-က်ဳပ္ျဖင့္ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ မသိပါဘူး” ဟု ေျပားရင္း မ်က္ရည္ကေလးစမ္းစမ္း ျဖစ္မိသည္။ ကိုဘိုးေက်ာ္က သူ႔မယားမ်က္ရည္က်ေတာ့...
“ငါကလည္း ကေလးကိုမသနားလို႔ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ မင္းကိုပိုသနားလို႔ ေျပာမိတာပါ။ ကေလးကတစ္ဖက္၊ မင္းလုပ္ရကိုင္ရတာကတစ္ဖက္ ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔” ဟုေျပာရင္း သက္မခ်လိုက္သည္။ ကေလးအႀကီးေတြကို ထိန္းခိုင္ပါေတာ့လားဟု အမ်ားကဆိုၾကမည္မွာ သူတို႔လည္းစဥ္းစားမိပါသည္။ သမီးအႀကီးဆုံး ၀က္မက မေအႏွင့္မခြဲပဲ ပဲေရြး ပဲျပာႏုိင္မွ ေရနံဆီဖိုးကေလးရသည္။ သားဆယ္ႏွစ္သားေလာက္က ေျမပဲဆားေလွာ္၊ ေရွာက္သီးေဆးျပားေရာင္းရသည္။ ထို႔ေနာက္ကေလးမ်ားလည္း ႏို႔ဆီဘူးအခြံေကာက္ျခင္း၊ အာလူးအပုတ္ေရြးျခင္း၊ စီးကရက္အတိုစုျခင္း စသည့္အလုပ္ေတြ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းရွိၾကသည္။ အငယ္ဆုံး ႏွစ္ခါလည္ကေလးကပင္လွ်င္ အိမ္ေစာင့္က်ီးႏွင္ အလုပ္ေပးထားရသည္။ ထမင္းအိုးဟင္းအိုးမွာ မိုးမလင္းမီထခ်က္၍ အလုပ္သြားကာ အိမ္အျပန္တြင္မွ သမီးအလတ္ကေလး ေဖာက္သည္ခံ ေရာင္းေသာ ဘူးသီးေၾကာ္ႏွင့္ ပဲေၾကာ္အကၽြင္းအက်န္ကေလးမ်ားႏွင့္ ၾကယ္ျမင္လျမင္ ထမင္းခ်က္စားၾကရသည္။ ကိုဘိုးေက်ာ္ ဆိုလွ်င္လည္း ကမ္းနားတစ္ေလွ်ာက္ေတြ႔ရာ အလုပ္ကို၀င္လုပ္ရသည္ မဟုတ္ေလာ။
“ကဲေတာ္-႐ႈပ္ပါတယ္၊ ဒီတစ္ခါေမြးရင္ေတာ့ ေတာ့သေဘာအတိုင္းပဲ” ေနာက္ဆုံး အားမာန္တင္း၍ မေရႊမက ေျပာလိုက္သည္။ ကိုဘိုးေက်ာ္ သည္ သားသမီးခမဲလိုေနတတ္ေသာ လူခ်မ္းသာေတြကိုေတြးမိသည္။ ထို႔ေနာက္ သားသမီးမလိုခ်င္ေသာ လူခ်မ္းသာေတြကိုလည္း ေမွ်ာ္ၾကည့္မိသည္။ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္သားသမီးမလိုခ်င္လွ်င္ တဆယ္တန္၊ ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ ေဆးေတြေရာင္းသည့္ ေၾကာ္ျငာစာမ်ားကိုဖတ္ဖူးသည္။ သူတို႔မွာေတာ့ ေငြႏွင့္သာူသမီးကိုရေအာင္လည္းလုပ္ႏိုင္သည္။ မရေအာင္လည္း တားဆီးႏုိင္ၾကသည္။ လူဆင္းရဲေတြမွာေတာ့ သဘာ၀ကိုေငြႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးမလုပ္ႏိုင္ၾကေခ်။ သဘာ၀ကျပဳျပင္ ႏိွပ္စက္အက်ိဳးေပးသလို ေခါင္းငံု႔၍သာ ခံၾကရျမဲျဖစ္သည္။ သဘာ၀ကပူလွ်င္ ထိုအပူအေအးကို ငုတ္တုတ္ခံၾကရသည္။ သဘာ၀ကေမွာင္မဲေနလွ်င္ မနည္းေရနံဆီ၀ယ္၍ တစ္ေတာင္ တစ္ထြာလင္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရရွာသည္။
ကိုဘိုးေက်ာ္သည္ “အူ၀ဲ” ဟု ေအာ္သံ ၾကားၿပီးေနာက္ အဘယ္မွ်ၾကာသြားေအာင္ စဥ္းစားေနမိသည္မသိ။
“ကိုဘိုးေက်ာ္...” ဟု အခန္းထဲမွေခၚလိုက္သံေၾကာင့္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲသို႔ သူ႔လိပ္ျပာျပန္၀င္လာေတာ့သည္။ တျဖည္းျဖည္း တစ္လွမ္းျခင္း အခန္းထဲေရာက္၍ မျပည့္စုံေသာ မီးေနသည္ထံပါး ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ အ၀တ္ေဟာင္အစုတ္ကေလး မလုံ႔တလုံႏွင့္ ေထြးထားေသာ ကေလးငယ္ကို မရဲတရဲလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ကာယကံႏွင့္ ၀စီကံေတာ့ မေျမာက္ေသး။ သို႔ေသာ္-မေနာကံကေတာ့ မေရႊမႏွင့္ တိုင္ပင္ထားသည့္ ဥေပကၡာမႈကို သတိရေနေလသည္။
“ကိုဘိုးေက်ာ္....ဒီမွာၾကည့္စမ္းပါဦး”
မေရႊမသည္ ေရနံဆီမီးခြက္ကေလးႏွင့္ ကေလးကို ျပလိုက္သည္။ ကေလးငယ္ေမြးစမွာ သူ႔ပါးစပ္ထဲ လက္ေလးထည့္၍ စုတ္ေနၿပီးလွ်င္ မီေရာင္ကို မျမင့္တျမင္ႏွင့္ လိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။ သူ႔အဖို႔ေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ခံရန္ အဆင္သင့္၍ေနပုံမ်ိဳးျဖစ္သည္။
ကိုဘိုးေက်ာ္သည္ ကေလးကို ခပ္ၾကာၾကာကေလးစိုက္ၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြလည္လာပါသည္။
“ေရႊမေရ...”
“ေတာ္...”
“မထူးပါဘူးကြာ-ေမြးစာရင္းသာ ငါသြားတိုင္ေတာ့မယ္”
“က်ဳပ္ကလည္း ဒါပဲေခၚေျပာမလို႔”
“သုခ” ၀တၳဳတိုမ်ား စာအုပ္ထဲမွ သဘာ၀ ဆိုေသာ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။ မိဘေမတၲာကို ႐ႈေထာင့္တစ္ခုမွဖြဲ႔ဆုိထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ စာေရးဆရာႀကီး ဘဘဦးသုခ ေရးတာပါ။
ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳက္လြန္းလို႔ လက္ကြက္ေႏွးေႏွးေလးနဲ႔ ႀကိဳးစား႐ုိက္ၿပီး တင္လိုက္တာပါ။ သူငယ္ခ်င္းတို႔လည္း ႀကိဳက္မယ္ထင္ပါတယ္။
မွတ္ခ်က္။ ။ကိုေက်ာ္ေဇယ် ရဲ႕Blog မွ Win To Zawgyi Convert ကိုအသုံးျပဳထားပါသည္။ ကိုေက်ာ္ေဇယ်ေရ ေက်းဇူးပဲဗ်ိဳ႕။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment